Gewoon snowncoloog en de kracht van liefde -90
Vorige week maandag mocht ik mij weer melden bij de oncoloog. Helaas is mijn oncoloog vertrokken naar Leiden (helemaal geweldig voor haar; ze wordt daar hoogleraar), maar jammer is het wel. Ik vond haar een intelligente en bijzondere vrouw.
Vandaag mocht ik kennis gaan maken met mijn nieuwe oncologe. Er was één klein probleem; het sneeuwde vorige week maandag als een gek.
Nu kan ik goed auto rijden, rij ik overal naar toe. Maar voor rijden in de sneeuwschijt ik in mijn broek ben ik bang. Aangezien ik al anderhalf jaar geen oncologische controle meer heb gehad (maar wel een goede mammografie in juni!) en ook mijn port-a-cath weer doorgespoten moest worden, besloot ik toch te gaan.
Ik vertrok al vroeg vanaf huis met de fiets naar het station. Ik zwaaide eerst Vic uit. Ook hij moest op de fiets naar school maar was een stuk minder angstig dan ik. Gelukkig was het fietspad redelijk schoon en kon ik in de rij aansluiten van de flink vertraagde Randstad Rail richting Den Haag. Vervolgens overstappen op de tram, waar ik bijna veertig minuten in zat...!
Wat een reis! Normaal rij ik er een half uur over van deur tot deur, nu bijna een uur langer. Maar...; hoezee voor het OV!
Ik was in ieder geval op tijd voor mijn afspraak met de jonge oncologe. Er komt een tijd waarop de arts die tegenover je zit, jonger is dan jijzelf. En het was duidelijk; dat tijdstip is nu aangebroken!! :)
De oncologe was aardig en duidelijk zoekende wat ze met mij en mijn medicatie moest vanwege de combinatie met mijn taaislijmziekte. Mijn borst voelde gelukkig rustig en ook in de oksels werden geen bijzonderheden aangetroffen.
In mijn dossier bleek te staan dat ik eens in de drie maanden botversterkers via het infuus krijg. Dat is heel bijzonder want ik heb het de afgelopen vier jaar niet gehad. Dit heeft te maken met dat ik in de overgang zit en dit uiteraard effect kan hebben op mijn botten. Daarnaast heb ik een grotere kans op osteoporose door mijn CF. Voor de zekerheid is er bloed geprikt en nog een botscan gemaakt. De uitslag hiervan krijg ik in januari.
Begin van de middag keerde ik huiswaarts. Het was inmiddels weer flink aan het sneeuwen. Al ploeterend door de sneeuw kwam ik uiteindelijk heelhuids thuis. Mijn warme wintermuts was wit geworden, mijn vingers ijskoud, mijn benen rood van de kou. Maar ik was gelukkig weer veilig thuis.
Ook het mannetje was zonder vallen zijn ritjes op de fiets door gekomen.
Bij thuiskomst kon ik het toch niet laten:
Vandaag mocht ik kennis gaan maken met mijn nieuwe oncologe. Er was één klein probleem; het sneeuwde vorige week maandag als een gek.
Nu kan ik goed auto rijden, rij ik overal naar toe. Maar voor rijden in de sneeuw
Ik vertrok al vroeg vanaf huis met de fiets naar het station. Ik zwaaide eerst Vic uit. Ook hij moest op de fiets naar school maar was een stuk minder angstig dan ik. Gelukkig was het fietspad redelijk schoon en kon ik in de rij aansluiten van de flink vertraagde Randstad Rail richting Den Haag. Vervolgens overstappen op de tram, waar ik bijna veertig minuten in zat...!
Wat een reis! Normaal rij ik er een half uur over van deur tot deur, nu bijna een uur langer. Maar...; hoezee voor het OV!
Ik was in ieder geval op tijd voor mijn afspraak met de jonge oncologe. Er komt een tijd waarop de arts die tegenover je zit, jonger is dan jijzelf. En het was duidelijk; dat tijdstip is nu aangebroken!! :)
De oncologe was aardig en duidelijk zoekende wat ze met mij en mijn medicatie moest vanwege de combinatie met mijn taaislijmziekte. Mijn borst voelde gelukkig rustig en ook in de oksels werden geen bijzonderheden aangetroffen.
In mijn dossier bleek te staan dat ik eens in de drie maanden botversterkers via het infuus krijg. Dat is heel bijzonder want ik heb het de afgelopen vier jaar niet gehad. Dit heeft te maken met dat ik in de overgang zit en dit uiteraard effect kan hebben op mijn botten. Daarnaast heb ik een grotere kans op osteoporose door mijn CF. Voor de zekerheid is er bloed geprikt en nog een botscan gemaakt. De uitslag hiervan krijg ik in januari.
Begin van de middag keerde ik huiswaarts. Het was inmiddels weer flink aan het sneeuwen. Al ploeterend door de sneeuw kwam ik uiteindelijk heelhuids thuis. Mijn warme wintermuts was wit geworden, mijn vingers ijskoud, mijn benen rood van de kou. Maar ik was gelukkig weer veilig thuis.
Ook het mannetje was zonder vallen zijn ritjes op de fiets door gekomen.
Bij thuiskomst kon ik het toch niet laten:
Reacties
Een reactie posten